Belangrijk onderdeel van de restauratie zijn de nieuwe vallende hamers. Deze geven een mooiere klank dan de oude magneethamers. Deze slaan erg hard op de klok. Om te kijken of dat in de nieuwe opstelling goed gaat zijn we gisteravond naar de werkplaats van Simon Laudy in Beerta geweest. Het systeem dat de speeltrommel via magneten en vallende hamers de klokken luidt is nog nergens zo toegepast en moet dus van te voren uitvoerig getest worden. Het gaat te ver om dat hier helemaal uit te leggen maar we waren bang voor ongewenste kaatseffecten. De filmpjes in een vorig bericht lieten al zien dat we daar niet bang voor hoeven te zijn. Toch leuk om dat in levende lijve te zien.

Eén van de oude magneethamers.

In de werkplaats van Simon Laudy.

Met drie man zijn ze bezig met ontroesten en behandelen van de onderdelen die niet in de werkplaats behandeld kunnen worden. De trommel is gezwart met kachelzwart en de rest is bijna klaar om te schilderen.

De speeltrommel is helemaal gezwart.

De opwindtrommel is ook gezwart.

De lichterbed-ondersteuning nu roestvrij

De speeltrommel draait langzaam. De “noten” die op de trommel zijn gemonteerd lopen tegen een “lichter”. Deze “lichter” is met een draad verbonden met een schakelaar. Zodra de “noot” voorbij de “lichter” is valt deze terug. Op dat moment wordt de schakelaar geactiveerd en slaat de hamer op de klok. Het filmpje laat dit in proefopstelling zien.
Boven iedere “lichter” , 40 stuks, zit een schakelaar.

Vroeger liepen er staaldraden van de speeltrommel recht omhoog naar de klokken. Dat is een afstand van ongeveer 20 meter. Op een warme dag is zo’n draad zomaar 20 mm langer dan op een koude winterdag. Vandaar dat de speeltrommel eigenlijk nooit echt goed gewerkt heeft.Zie uitleg speeltrommel

Om allerlei soorten muziek te kunnen spelen moeten de nieuwe hamers snel achter elkaar de klok kunnen raken. Onderstaand filmpje laat zien hoe die ene testhamer, aangestuurd door de computer, een poging doet om “Zie de maan schijnt door de bomen” te spelen met één hamer.