Een beetje klamme en hete zondagmiddag in het Asingapark. Er zijn zo’n man of 60 afgekomen op het concert van Bernard Winsemius op de Hemony Beiaard van Middelstum. Iedereen zat, op gepaste corona-afstand, verspreid door het park. Een van die luisteraars was Henk Veldman, onze vaste beiaardier. Hij schreef onderstaand stukje.

Zondagmiddag jl.  concerteerde de bekende Amsterdamse organist en beiaardier Bernard Winsemius op het Hemonycarillon te Middelstum. Winsemius geldt als een echte barokspecialist en had zijn programma daar goed op afgestemd.
Rond Bach opgebouwd, met daar omheen vroegere muziek van Purcell en Van Eijck en latere van Mendelssohn en Piazzolla. Tot slot een heerlijke wals van de saloncomponist Siegfried Translateur.
Dat is binnen de grenzen van de klassieke tonale muziek zo’n beetje het maximum haalbare op een beiaard in middentoonstemming.
Om met de laatste componist te beginnen: wie de achtergrond kent van de componist –  Translateur was halfjoods en is in 1944 door de SS vermoord – luistert niet met andere oren, maar beziet het later wel met andere ogen. Je hoort volstrekt ongecompliceerde muziek, met van die heerlijke rubato momenten in de aanloop naar steeds weer een nieuwe wals toe, en je weet dat de componist in een concentratiekamp is overleden…
Het is niet te begrijpen. Muziek gaat over metrum en tijd. Hoe zet je een muzikale lijn mooi in de tijd neer. Winsemius beheerst die kunst als geen ander, altijd is er die stuwing en die beheersing van het metrum, in een mooi dynamisch spel waarbij de melodie net iets meer accent behoort te krijgen dan de overige tonen. Wie dat spel goed doseert, maakt muziek. De ruim 60 luisteraars genoten er volop van.
Dan hoor je de Sarabande uit de Luitsuite van Bach en het doet je qua harmonische beweging denken aan het slotkoor uit de Mattheuspassion. Of je hoort een prachtige koraalzetting van Böhm over “O Herzeleid”, waarbij de dramatiek mooi barok is vormgegeven.
Of van die heerlijke luchtige muziek van Jonkheer Jacob van Eyck. Iedereen genoot van de ongedwongen sfeer en van de vrijheid.
En dan blijft het drama van de joodse componist die niets liever wilde dan ongedwongen dansmuziek schrijven, bij de scribent hangen. “Nur wer die Sehnsucht kennt…” De klokken hebben de oorlog overleefd en iedere keer genieten we daar weer van. Het concertseizoen 2020, georganiseerd door de Commissie Hemonybeiaard Middelstum, werd op een zeer hoog muzikaal niveau afgesloten. In het jaar dat we ook “75 jaar na Auschwitz” hebben herdacht. Soms komen de lijnen samen en ik weet niet anders dan het maar zo te benoemen: dat we dankbaar mogen zijn voor de vrijheid muziek te kunnen maken en ervan te kunnen genieten. Sommigen hebben er hun leven voor moeten geven.